Btw verschuldigd over proceskostenvergoeding voor dienstverlening op basis van no cure no pay

Kenmerk: 19/00380

Uitspraak op het hoger beroep van

wonend te [woonplaats] ,

hierna: belanghebbende,

tegen de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant te Roermond (hierna: de rechtbank) van 19 juni 2019, nummer BRE 18/2523 in het geding tussen

belanghebbende,

en

de inspecteur van de Belastingdienst,

hierna: de inspecteur.

1.1.De inspecteur heeft aan belanghebbende een naheffingsaanslag omzetbelasting over het tijdvak 1 januari 2017 tot en met 30 juni 2017 opgelegd. Bij beschikking heeft de inspecteur tevens een boete opgelegd.

1.2.Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de voornoemde naheffingsaanslag en beschikking. De inspecteur heeft uitspraak op de bezwaren gedaan en heeft daarbij het bezwaar ten aanzien van de boete gegrond verklaard, de boete verminderd naar nihil en de naheffingsaanslag gehandhaafd.

1.3.Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar inzake de naheffingsaanslag beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.

1.4.Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de rechtbank hoger beroep ingesteld bij het hof. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5.Belanghebbende en de inspecteur zijn uitgenodigd voor de zitting van 4 maart 2020 in ’s-Hertogenbosch. Zij zijn beide met kennisgeving aan het hof niet verschenen.

1.6.Het hof heeft het onderzoek gesloten.

2.1.De rechtbank heeft de volgende, in hoger beroep niet bestreden, feiten vastgesteld. Deze feiten neemt het hof over:

2.1.Belanghebbende is jurist, drijft een onderneming in de vorm van een eenmanszaak en is als zodanig ondernemer voor de omzetbelasting. De werkzaamheden van belanghebbende bestaan uit onder meer het voeren van procedures voor derden.

2.2.

2.2.In aanvulling op de door de rechtbank vastgestelde feiten stelt het hof op grond van de stukken van het geding de navolgende feiten en omstandigheden vast.

3.1.

3.2.

Ten aanzien van het geschil

4.1.Artikel 1, aanhef en onderdeel a, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (Wet OB) bepaalt, voor zover van belang, dat omzetbelasting wordt geheven ter zake van diensten die in Nederland door een als zodanig handelende ondernemer onder bezwarende titel worden verricht. In artikel 8 Wet OB is opgenomen dat de belasting wordt berekend over de vergoeding en dat de vergoeding het totale bedrag is dat ter zake van de levering of de dienst in rekening wordt gebracht.

4.2.Uit vaste jurisprudentie blijkt dat er sprake is van een dienst die onder bezwarende titel wordt verricht indien tussen de verrichter en de ontvanger van de dienst een rechtsbetrekking bestaat waarbij over en weer prestaties worden uitgewisseld, en de door de dienstverrichter ontvangen vergoeding de werkelijke tegenwaarde vormt voor de aan de ontvanger verleende dienst.1

4.3.Artikel 7:15, tweede lid, Awb bepaalt dat belanghebbende op verzoek de kosten die zij redelijkerwijs in bezwaar heeft moeten maken, vergoed krijgt van het bestuursorgaan indien het bestreden besluit wordt herroepen wegens aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid.

4.4.Artikel 8:75, eerste lid, eerste volzin, Awb bepaalt dat de bestuursrechter een partij in de kosten kan veroordelen die de andere partij voor de behandeling van het beroep en van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken. In de tweede volzin van voornoemd artikel wordt onder andere artikel 7:15, tweede lid, Awb van toepassing verklaard.

4.5.

4.6.Belanghebbende verricht juridische diensten aan zijn cliënten, zoals bijstand in bestuursrechtelijke procedures. Met sommige cliënten komt belanghebbende overeen dat hij, ongeacht de uitkomst van de eventuele procedure, recht heeft op een vergoeding. Over deze vergoeding brengt belanghebbende omzetbelasting in rekening die hij op aangifte voldoet. Met andere cliënten komt belanghebbende een ‘no cure, no pay’-afspraak overeen. In dat geval ontvangt belanghebbende bij een succesvolle afloop van de procedure de (proces)kostenvergoeding en betaalt het bestuursorgaan de (proces)kostenvergoeding direct aan belanghebbende. Over de (proces)kostenvergoeding brengt belanghebbende geen omzetbelasting in rekening.

4.7.Het hof is van oordeel dat er een rechtstreeks verband bestaat tussen de door belanghebbende aan zijn cliënt verrichte juridische dienst en de daarvoor van zijn cliënt op basis van een ‘no cure, no pay’-afspraak ontvangen (proces)kostenvergoeding bij een succesvolle afloop van de procedure, en dat die vergoeding de werkelijke tegenwaarde vormt voor de door belanghebbende verrichte dienst. Belanghebbende heeft die vergoeding, waar de cliënt recht op heeft op basis van de in 4.3 en 4.4 genoemde wetsartikelen, immers van zijn cliënt bedongen als vergoeding voor de door hem jegens zijn cliënt verrichte juridische diensten. Dat de proceskostenvergoeding, zoals die toekomt aan de cliënt op basis van genoemde wetsartikelen geen vergoeding vormt voor een door die cliënt verrichte dienst jegens de andere partij, doet daar niet aan af. Dat een proceskostenvergoeding rechtstreeks wordt uitbetaald aan belanghebbende doet daar ook niet aan af. Uit de wet volgt immers dat slechts de cliënt van belanghebbende aanspraak kan maken op de (proces)kostenvergoeding.

4.8.Het hof komt op grond van bovenstaande overwegingen tot de conclusie dat het hoger beroep ongegrond is.

4.9.Het hof ziet geen aanleiding om het griffierecht te laten vergoeden.

4.10.Het hof geen aanleiding voor een proceskostenvergoeding als bedoeld in artikel 8:75 Awb.

Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Aldus gedaan op 7 mei 2020 door M. Harthoorn, voorzitter, A.J. Kromhout en J.H. Bogert in tegenwoordigheid van J.A.L. Heldens, griffier. De beslissing is op die datum ter openbare zitting uitgesproken en afschriften van de uitspraak zijn op die datum aangetekend aan partijen verzonden.

De tussenuitspraak is ondertekend door de griffier, aangezien de voorzitter is verhinderd deze te ondertekenen.

Het aanwenden van een rechtsmiddel:

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie instellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de andere partij te veroordelen in de proceskosten.