Geen afwijkende beoordeling ontvankelijkheid bij boete meer > Hoge Raad gaat om

gewezen op het beroep in cassatie van [X] B.V. te [Z] (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof Den Haag van 30 maart 2018, nr. BK-17/00715, op het hoger beroep van belanghebbende tegen een uitspraak van de Rechtbank Den Haag (nr. SGR 16/2060) betreffende de aan belanghebbende voor het jaar 2011 opgelegde aanslag in de vennootschapsbelasting en de daarbij gegeven boetebeschikking. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van het Hof beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

2.1.In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

2.3.De middelen komen onder meer op tegen het hiervoor in 2.2.2 weergegeven oordeel van het Hof. Zij herhalen het voor de Rechtbank en het Hof gehouden betoog dat belanghebbende het aanslagbiljet niet heeft ontvangen en dat om die reden redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat zij in verzuim is geweest.

2.4.Bij de beoordeling van dit betoog stelt de Hoge Raad het volgende voorop.

2.5.Met betrekking tot de ontvankelijkheid van het bezwaar van belanghebbende tegen de aanslag, geven de hiervoor in 2.1 en 2.2 vermelde oordelen van het Hof niet blijk van miskenning van de hiervoor in 2.4 weergegeven uitgangspunten. Gelet op hetgeen belanghebbende voor het Hof had aangevoerd, behoefden die oordelen in zoverre ook geen nadere motivering. De middelen falen daarom voor zover zij hiertegen zijn gericht.

2.6.Voor zover het gaat om de ontvankelijkheid van het bezwaar tegen de boete, stelt de
Hoge Raad verder het volgende voorop.

2.7.Het zou in strijd zijn met het rechtszekerheidsbeginsel indien deze thans door de Hoge Raad ook in fiscale boetezaken aanvaarde bewijsregels, aan belastingplichtigen zouden kunnen worden tegengeworpen in lopende zaken als het te laat gemaakte bezwaar of het te laat ingestelde beroep bij toepassing van de tot nog toe door de Hoge Raad aanvaarde bewijsregels ontvankelijk zou moeten worden verklaard. Daarom moeten deze thans door de Hoge Raad aanvaarde regels buiten toepassing blijven met betrekking tot de ontvankelijkheid van bezwaar- en beroepschriften die zijn ingediend vóór 1 augustus 2019.

2.8.Belanghebbende heeft voor het Hof gesteld dat zij het aanslagbiljet niet heeft ontvangen en dat om die reden redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat zij in verzuim is geweest. Gelet op hetgeen hiervoor in 2.7 is overwogen, had het Hof aan de hand van de bewijsregels uit het arrest van 22 juni 1988 moeten beoordelen of de Inspecteur de onjuistheid van die stelling heeft bewezen. Uit de uitspraak blijkt niet of het Hof dit onderzoek heeft uitgevoerd. Het heeft daarmee hetzij blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting, hetzij zijn beslissing onvoldoende gemotiveerd. De middelen treffen daarom doel voor zover deze zich richten tegen het oordeel van het Hof dat ook het bezwaar tegen de boetebeschikking terecht niet-ontvankelijk is verklaard.

2.9.Voor het overige kunnen de middelen niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, omdat de middelen in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

2.10.Gelet op hetgeen hiervoor in 2.8 is overwogen, kan de uitspraak van het Hof niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen.

De Staatssecretaris zal worden veroordeeld in de kosten van het geding in cassatie.

Door het verwijzingshof zal worden beoordeeld of aan belanghebbende voor de kosten van het geding voor het Hof

en van het geding voor de Rechtbank een vergoeding moet worden toegekend.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep in cassatie gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof maar uitsluitend voor zover deze de boete betreft,

verwijst het geding naar het Gerechtshof Amsterdam ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

draagt de Staatssecretaris van Financiën op aan belanghebbende te vergoeden het griffierecht dat belanghebbende voor de behandeling van het beroep in cassatie heeft betaald van € 508, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van belanghebbende voor het geding in cassatie, vastgesteld op € 1.024, voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand.

Dit arrest is gewezen door de president M.W.C. Feteris als voorzitter, de vice-president R.J. Koopman, en de raadsheren P.M.F. van Loon, L.F. van Kalmthout en E.F. Faase, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 5 juli 2019.

ECLI:NL:HR:2019:1102

Team Belastingrecht

meervoudige kamer

nummer BK-17/00715

in het geding tussen:

en

op het hoger beroep van belanghebbende tegen de uitspraak van de Rechtbank Den Haag van 14 juni 2017, nr. SGR 16/2060.

1.1.Aan belanghebbende zijn met dagtekening 26 juli 2014 voor het jaar 2011 een aanslag in de vennootschapsbelasting (Vpb) opgelegd naar een belastbaar bedrag van € 2.000.000 en bij beschikking een verzuimboete van € 2.460 en is bij beschikking heffingsrente van € 32.182 in rekening gebracht.

1.2.Bij gezamenlijke uitspraak op bezwaar heeft de Inspecteur de bezwaren tegen de aanslag en de beschikkingen niet-ontvankelijk verklaard.

1.3.Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Inspecteur beroep ingesteld bij de Rechtbank. Een griffierecht van € 334 is geheven.

1.4.De Rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.

1.5.Belanghebbende is van de uitspraak van de Rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Hof. Een griffierecht van € 501 is geheven.

1.6.De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.7.De mondelinge behandeling van het hoger beroep heeft plaatsgehad in Den Haag ter zitting van het Hof van 16 februari 2018. Partijen zijn verschenen. Van het ter zitting verhandelde is een proces-verbaal gemaakt.

1.8.Met instemming van partijen zijn op de zitting tevens de hoger beroepen met de nummers BK-17/00714 en BK-17/00716 behandeld en geldt wat in de ene zaak is aangevoerd en ingebracht, voor zover toepasselijk, ook voor de andere zaken.

2.1.Belanghebbende is op of omstreeks 1 maart 2012 uitgenodigd de aangifte Vpb 2011 in te dienen. Vervolgens is tot 1 februari 2013 het beconuitstel verleend voor het indienen van de aangifte.

2.2.De Inspecteur heeft belanghebbende bij brief van 7 maart 2013 een herinnering verstuurd voor het doen van aangifte.

2.3.Bij brief van 13 maart 2013 is namens belanghebbende verder uitstel verzocht.

2.4.Bij brief van 9 april 2013 is belanghebbende door de Inspecteur gemaand uiterlijk 23 april 2013 aangifte te doen.

2.5.Bij brief van 18 april 2013 is wederom namens belanghebbende verder uitstel verzocht.

2.6.Bij brief van 6 mei 2013 heeft de Inspecteur het uitstelverzoek afgewezen.

2.7.De Inspecteur heeft geen aangifte van belanghebbende ontvangen. Met dagtekening 26 juli 2014 is de aanslag aan belanghebbende opgelegd en is op 16 september 2014 een betalingsherinnering uitgegaan.

2.8.Bij brief van 1 oktober 2014, door de Inspecteur ontvangen 2 oktober 2014, heeft belanghebbende bezwaar gemaakt tegen de aanslag, de boetebeschikking en de beschikking heffingsrente.

2.9.Op 13 februari 2015 ontvangt de Inspecteur een aangiftebiljet Vpb 2011 van belanghebbende en op 8 oktober 2015 een aangepast aangiftebiljet Vpb 2011.

2.10.Bij de gezamenlijke uitspraak op bezwaar van 12 februari 2016 zijn de bezwaren niet-ontvankelijk verklaard wegens termijnoverschrijding. De bezwaren zijn in behandeling genomen als een verzoek om ambtshalve vermindering. Het verzoek is afgewezen.

“(…)

Beoordeling van het geschil

‘Ik heb in ZP05 ten aanzien van betrokkene, inzake het document Aanslag V.16.0112 het volgende geconstateerd:

Dat dit document is opgenomen in de partij documenten, genaamd C15093 CAV 2 VPB DEF. Var 2 met het RUNID s21493 en generatienummer g702 in een aantal van 462 stuks.

Ik heb in ZP05 waargenomen dat de partij documenten met RUNID s21493 en generatienummer g702 op 23-07-2014 is aangeboden aan PostNL ter postverzending.

Ik heb in VA03 ten aanzien van betrokkene, inzake het document aanslag V.16.0112 het volgende waargenomen:

Dat de partij met het RUNID s21493 en generatienummer g702 met het verkoopordernummer 7002246972 in een aantal van 462 stuks tijdig en zonder problemen is aangeboden aan de postleverancier ter verzending.

Met postbedrijf PostNL heeft de Belastingdienst/CA in het kalenderjaar 2014 contractueel vastgelegd dat partijen documenten van het soort als het RUNID s21493 en generatienummer g702 worden bezorgd binnen 48 uren na aanbieding.’

De rechtbank is van oordeel dat uit voornoemd verzendrapport voldoende aannemelijk is dat het aanslagbiljet behoorde tot een partij documenten, welke op 23 juli 2014 door [de Inspecteur] ter postbezorging is aangeboden bij PostNL. De rechtbank heeft geen reden te twijfelen aan hetgeen daarover is vastgelegd in de systemen van [de Inspecteur]. De rechtbank acht het daarom aannemelijk dat de aanslag in ieder geval vóór 26 juli 2014 aan [belanghebbende] is toegezonden en aldus tijdig op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt. Daarvan uitgaande is de bezwaartermijn ingevolge artikel 22j van de Algemene wet inzake rijksbelastingen aangevangen met ingang van de dag na dagtekening van het betreffende aanslagbiljet. De onderhavige bezwaartermijn eindigde derhalve op 8 september 2014. Het bezwaarschrift van [belanghebbende] heeft [de Inspecteur] ontvangen op 2 oktober 2014. Dit betekent dat het bezwaar te laat is ingediend. De rechtbank is van oordeel dat geen sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding. Aan al hetgeen door [belanghebbende] overigens is aangevoerd, zoals het niet reageren door [de Inspecteur] op een uitstelverzoek, acht de rechtbank in verband met de beoordeling van de ontvankelijkheid, niet van belang, zodat daaraan wordt voorbijgegaan.

Proceskosten

(…)”

4.1.In hoger beroep is, net als voor de Rechtbank, de vraag in geschil of de bezwaren terecht niet-ontvankelijk zijn verklaard. Zo de vraag door het Hof ontkennend wordt beantwoord, dan is in geschil of de aanslag tot een juist bedrag is vastgesteld en of de verzuimboete terecht is belopen.

4.2.Voor de standpunten van partijen verwijst het Hof naar de gedingstukken.

5.1.Uitgaande van de beschikbare gegevens heeft de Rechtbank terecht en op goede gronden beslist dat het beroep ongegrond is. Het Hof neemt in aanmerking dat al wat door belanghebbende in aanvulling op het beroep naar voren is gebracht in onderdeel 1 van het hogerberoepschrift, ter zitting toegelicht, noch zelfstandig noch beschouwd in het licht van de weerspreking door de Inspecteur dwingt tot een andere conclusie.

5.2.De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is.

Het Hof ziet geen reden een partij te veroordelen in de proceskosten.

Het Gerechtshof bevestigt de uitspraak van de Rechtbank.

De uitspraak is vastgesteld door U.E. Tromp, J.T. Sanders en W.M.G. Visser, in tegenwoordigheid van de griffier R.W. Otto. De beslissing is op 30 maart 2018 in het openbaar uitgesproken.

aangetekend aan

partijen verzonden:

Zowel de belanghebbende als het daartoe bevoegde bestuursorgaan kan binnen zes weken na de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.

ECLI:NL:GHDHA:2018:649

Team belastingrecht

zaaknummer: SGR 16/2060

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Belastingen, kantoor [plaats], verweerder.

Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 26 juli 2014 voor het jaar 2011 een aanslag vennootschapsbelasting (Vpb) opgelegd naar een ambtshalve vastgesteld belastbaar bedrag van € 2.000.000. Tevens is bij beschikkingen een verzuimboete van € 2.460 opgelegd en is € 32.182 aan heffingsrente berekend.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 12 februari 2016 de bezwaren van eiseres niet-ontvankelijk verklaard.

Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Eiseres heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 3 mei 2017. Eiseres heeft zich laten vertegenwoordigen door [persoon A] en haar gemachtigde, bijgestaan door [persoon B] en [persoon C]. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door [persoon D] en [persoon E].

Op de zitting zijn tevens behandeld de beroepen van [persoon F] en [persoon A] met zaaknummers SGR 16/9271 en SGR 16/9274.

Feiten

Geschil

Beoordeling van het geschil

23 juli 2014. Hij verwijst ter onderbouwing van deze stelling naar het door [persoon G] op 21 april 2016 op ambtseed opgemaakte verzendrapport. Op pagina 3 van dit rapport is onder andere het volgende opgenomen:

“Ik heb in ZP05 ten aanzien van betrokkene, inzake het document Aanslag [aanslagnummer] het volgende geconstateerd:

Dat dit document is opgenomen in de partij documenten, genaamd [naam] met het RUNID [cijferreeks 1] en generatienummer [cijferreeks 2] in een aantal van 462 stuks.

Ik heb in ZP05 waargenomen dat de partij documenten met RUNID [cijferreeks 1] en generatienummer [cijferreeks 2] op 23-07-2014 is aangeboden aan PostNL ter postverzending.

Ik heb in VA03 ten aanzien van betrokkene, inzake het document aanslag [aanslagnummer] het volgende waargenomen:

Dat de partij met het RUNID [cijferreeks 1] en generatienummer [cijferreeks 2] met het verkoopordernummer [ordernummer] in een aantal van 462 stuks tijdig en zonder problemen is aangeboden aan de postleverancier ter verzending.

Met postbedrijf PostNL heeft de Belastingdienst/CA in het kalenderjaar 2014 contractueel vastgelegd dat partijen documenten van het soort als het RUNID [cijferreeks 1] en generatienummer [cijferreeks 2] worden bezorgd binnen 48 uren na aanbieding.”

De rechtbank is van oordeel dat uit voornoemd verzendrapport voldoende aannemelijk is dat het aanslagbiljet behoorde tot een partij documenten, welke op 23 juli 2014 door verweerder ter postbezorging is aangeboden bij PostNL. De rechtbank heeft geen reden te twijfelen aan hetgeen daarover is vastgelegd in de systemen van verweerder. De rechtbank acht het daarom aannemelijk dat de aanslag in ieder geval vóór 26 juli 2014 aan eiseres is toegezonden en aldus tijdig op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt. Daarvan uitgaande is de bezwaartermijn ingevolge artikel 22j van de Algemene wet inzake rijksbelastingen aangevangen met ingang van de dag na dagtekening van het betreffende aanslagbiljet. De onderhavige bezwaartermijn eindigde derhalve op 8 september 2014. Het bezwaarschrift van eiseres heeft verweerder ontvangen op 2 oktober 2014. Dit betekent dat het bezwaar te laat is ingediend. De rechtbank is van oordeel dat geen sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding. Aan al hetgeen door eiseres overigens is aangevoerd, zoals het niet reageren door verweerder op een uitstelverzoek, acht de rechtbank in verband met de beoordeling van de ontvankelijkheid, niet van belang, zodat daaraan wordt voorbijgegaan.

Proceskosten

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. R.C.H.M. Lips, rechter, in aanwezigheid van mr. H.J. Habetian, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 14 juni 2017.

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na verzending hoger beroep instellen bij het gerechtshof Den Haag (belastingkamer), Postbus 20021,

2500 EA Den Haag.

ECLI:NL:RBDHA:2017:6966