Verlaagd btw-tarief van toepassing op buitenritten te paard

Arrest

gewezen op het beroep in cassatie van X B.V. te Z (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch van 8 april 2011, nr. 09/00587, betreffende een naheffingsaanslag in de omzetbelasting.

1. Het geding in feitelijke instanties

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van het middel

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

3.1.1. Belanghebbende exploiteert een manege en is in dat kader ondernemer in de zin van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet).

3.1.2. Belanghebbende organiseert tegen vergoeding buitenritten, te paard of met de zogenoemde hittax. Aan beide soorten ritten nemen personen deel op paarden van belanghebbende. Bij de ritten te paard berijden de deelnemers zelfstandig een paard. Bij de ritten met de hittax zitten de deelnemers op paarden die zijn vastgemaakt aan een geleidesysteem dat door een wagen wordt voortgetrokken.

3.1.3. De ritten beginnen en eindigen in de manege en voeren door een openbaar nationaal park. Zij worden binnen en buiten de manege begeleid door personeel van belanghebbende.

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat de door belanghebbende verrichte prestaties niet kunnen worden aangemerkt als het geven van gelegenheid tot sportbeoefening in de zin van post b.3 van de bij de Wet behorende tabel I (hierna: tabel I) in samenhang gelezen met categorie 13 in Bijlage H van de Zesde richtlijn. De middelen richten zich met rechts- en motiveringsklachten tegen dit oordeel.

3.4. Belanghebbende stelt deelnemers in staat tot het beoefenen van de paardensport in georganiseerd verband en beschikt daartoe over een sportaccommodatie (de manege) waarin de deelnemers zich gereed maken voor het beoefenen van de sport en waarvandaan zij vertrekken. Voorts keren zij na afloop van de door belanghebbende verzorgde en/of begeleide sportactiviteit weer terug naar die sportaccommodatie. Dit alles als geheel genomen is aan te merken als het geven van gelegenheid tot sportbeoefening in de zin van post b.3 van tabel I. Op grond van het vorenstaande slagen de middelen.

3.5. Gelet op het hiervoor in 3.4 overwogene, kan ‘s Hofs uitspraak niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak afdoen. Uit ‘s Hofs uitspraak blijkt dat, zo de door belanghebbende verrichte prestaties onder post b.3 van tabel I vallen, niet in geschil is dat de naheffingsaanslag moet worden vernietigd.

4. Proceskosten

De Staatssecretaris van Financiën zal worden veroordeeld in de kosten van het geding in cassatie en de Inspecteur in de kosten van het geding voor het Hof en van het geding voor de Rechtbank.

5. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de vice-president J.A.C.A. Overgaauw als voorzitter, en de raadsheren D.G. van Vliet, P. Lourens, E.N. Punt en M.A. Fierstra, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 6 april 2012.

Uitspraak op het hoger beroep van

tegen de mondelinge uitspraak van de Rechtbank Breda (hierna: de Rechtbank) van 30 september 2009, nummer AWB 08/2294, in het geding tussen

belanghebbende

en

de Inspecteur van de Belastingdienst/Oost-Brabant, hierna: de Inspecteur,

betreffende na te melden naheffingsaanslag in de omzetbelasting.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.4. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgehad op 14 oktober 2010 te ‘s-Hertogenbosch. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord, belanghebbende in de persoon van haar directeur, alsmede de Inspecteur.

1.5. Belanghebbende en de Inspecteur hebben ieder ter zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan het Hof en aan de wederpartij.

1.6. Het Hof heeft vervolgens het onderzoek gesloten.

1.7. Van de zitting is een proces-verbaal opgemaakt, dat in afschrift aan partijen is verzonden.

2. Feiten

2.1. De Rechtbank heeft de volgende, in hoger beroep niet bestreden, feiten vastgesteld, welke feiten het Hof als vaststaand overneemt:

“2.1. Belanghebbende exploiteert een manege en is als zodanig ondernemer in de zin van de Wet op de omzetbelasting 1968. In het kader daarvan organiseert zij (onder meer) ritten te paard: buitenritten en ritten met de zogeheten A. Beide zijn ritten waaraan personen kunnen deelnemen op paarden van belanghebbende en die belanghebbende (bege)leidt van het begin tot het einde. Bij de gewone buitenritten berijdt ieder zelfstandig zijn paard; de A is een door belanghebbende ontworpen vorm van paardrijden voor mensen zonder (veel) paardrijervaring waarbij de paarden vastzitten aan een geleidesysteem dat door een wagen wordt voortgetrokken. Zowel de buitenritten als de ritten met de A beginnen en eindigen in de manege van belanghebbende.

2.2. De ritten vinden (nagenoeg) geheel plaats in het B (hierna: het park). In dit park liggen onder meer speciale ruiterroutes. Gebruik van het gehele park, waaronder de ruiterroutes, door wandelaars en fietsers is vergunningvrij.

2.3. Belanghebbende heeft over de vergoedingen voor de buitenritten en de ritten met de A omzetbelasting aangegeven en voldaan naar het lage tarief van 6%. Bij de naheffingsaanslag is uitgegaan van een tarief van 19%. De berekening van de naheffingsaanslag is als zodanig niet in geschil.”.

3. Geschil, alsmede standpunten en conclusies van partijen

3.1. Het geschil betreft het antwoord op de vragen, primair, of sprake is van het gelegenheid geven tot sportbeoefening als bedoeld in post b.3 van tabel I, bij de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet OB) juncto post 13 van bijlage H bij de Zesde richtlijn inzake omzetbelasting en, ten aanzien van de ritten met de A en subsidiair, of sprake is van vervoer van personen als bedoeld in post b.9 van tabel I, bij de Wet OB?

Belanghebbende bepleit bevestigende beantwoording van deze twee vragen, de Inspecteur is de tegenovergestelde mening toegedaan.

3.3. Tussen partijen is niet in geschil dat indien het gelijk is aan de zijde van belanghebbende de naheffingsaanslag, zoals deze luidt na de vermindering na bezwaar, dient te worden vernietigd, alsmede dat indien te dezer zake het algemene tarief van toepassing is en dus het gelijk is aan de zijde van de Inspecteur, het hoger beroep ongegrond dient te worden verklaard.

3.5. Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het hoger beroep, vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, van de uitspraak van de Inspecteur en van de naheffingsaanslag, alsmede tot vergoeding van de door hem in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en van het hoger beroep bij het Hof gemaakte proceskosten. De Inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het hoger beroep.

4. Gronden

4.2. Hetgeen belanghebbende tijdens het onderzoek ter zitting nog ter sprake heeft gebracht omtrent de met paaltjes gemarkeerde rijroute door het (openbare) bos, brengt het Hof niet tot een ander oordeel nu deze geen afbakening in de zin van het arrest van de Hoge Raad d.d. 10 augustus 2007, nr. 43169 (het Nijmeegse Vierdaagse-arrest) vormen, en, gelijk de Inspecteur onweersproken heeft verklaard, niet overal in het desbetreffende gebied zijn geplaatst.

4.3. Ook het door belanghebbende in zijn pleitnota gedane beroep op de uitspraak van het Gerechtshof Leeuwarden d.d. 11 mei 2010, nr. 09/00013 (LJN: BM6070), waarbij een zeilschool met jachthaven en gemarkeerd vaarwater werd aangemerkt als een sportaccomodatie, doet niet af aan het hiervoor weergegeven oordeel van het Hof. Overigens heeft de Europese Commissie Omzetbelasting op 24 juni 2010 naar aanleiding van deze uitspraak geoordeeld dat Nederland aldus een te ruime toepassing geeft inzake de btw-vrijstelling voor sportactiviteiten bij watersport (bron: FiscaNet Nieuwsbrief 8 juli 2010, punt 6).

4.4. Het Hof merkt nog op dat de Staatssecretaris tegen de in 4.3 genoemde uitspraak van het Hof Leeuwarden cassatie heeft aangetekend en dat advocaat-generaal Van Hilten in haar conclusie van 8 maart 2011 tot het oordeel komt dat het cassatie beroep gegrond moet worden verklaard omdat “hoewel een wateroppervlakte ongetwijfeld als onroerende zaak onder omstandigheden een sportaccomodatie kan zijn, de toepassing van het verlaagde tarief in de onderhavige zaak afstuit op het gebruiksrecht op het water.”(Fiscanet Nieuwsbrief van 28 maart 2011 en LJN: BP8938).

4.5. Gelet op het vorenstaande moet het hoger beroep van belanghebbende ongegrond worden verklaard.

Ten aanzien van het griffierecht

4.6. Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Staat aan belanghebbende het door hem betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Ten aanzien van de proceskosten

4.7. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

5. Beslissing

Het Hof verklaart het hoger beroep ongegrond en bevestigt de uitspraak van de Rechtbank.

Aldus gedaan op 8 april 2011 door G.J. van Muijen, voorzitter, J.W.J. Huige en J.G. Verseput, leden, in tegenwoordigheid van R.O.J.M. de Windt, griffier. De beslissing is op die datum ter openbare zitting uitgesproken en afschriften van de uitspraak zijn op die datum aangetekend aan partijen verzonden.