Vernietiging vergrijpboete bij naheffingsaanslag omzetbelasting door schending verdedigingsbeginsel; dreigende verjaring geen rechtvaardiging

*1 De vermindering van de navorderingsaanslag IB/PVV over het jaar 2007 tot nihil houdt ermee verband dat enerzijds het Box 1-inkomen vóór verliesverrekening is verminderd tot € 36.678 en anderzijds alsnog verliesverrekening is toegepast. De uitspraak op bezwaar is dus daarmee kennelijk gepaard gegaan met een beschikking verliesverrekening.

*2 De navorderingsaanslag over het jaar 2008 zelf is niet gewijzigd, want die was al nihil; zie 1.1. Uit oogpunt van de navorderingsaanslag zoals die luidt na de uitspraak op bezwaar is dus het belastbaar Box 1-inkomen nihil. Voor de verliesvaststelling en/of verrekening is echter van belang dat de inspecteur bij de uitspraak op bezwaar uitgaat van een Box 1-inkomen vóór verliesverrekening van € 36.442 (zie 2.13). Dat leidt materieel tot een positief belastbaar Box 1-inkomen. Er is namelijk minder verlies verrekend dan bij de navorderingsaanslag, namelijk slechts € 20.729, als gevolg van het alsnog verrekenen van verlies in het jaar 2007. Er is ter zake van het positief belastbaar Box 1-inkomen niet nagevorderd.2 Zie verder 3.2.2 over de verliesverrekeningsbeschikkingen met betrekking tot het jaar 2008

*3 De uitspraak op bezwaar rept niet over verliesverrekening, maar in de uitwerking van de uitspraak op bezwaar in de vorm van vermindering van de aanslag is met het Box 1-inkomen van € 87.509 nog verlies verrekend van € 2.675.3

*4 De aanslag IB/PVV over het jaar 2010 bedraagt na toepassing van de heffingskorting nihil.

IB/PVV 2007 (zaaknummer BRE 17/7300)

IB/PVV 2008 en Zvw 2008 (zaaknummers 18/755, 18/756 en 18/757)

IB/PVV 2009 en Zvw 2009 (zaaknummers 17/7179 en 17/7180)

IB/PVV 2010 en Zvw 2010 (zaaknummers17/7319 + 7320)

Omzetbelasting met betrekking tot de tijdvakken 1-1-2007 tot en met 31-12-2007 (zaaknummer 19/2613), 1-1-2008 tot en met 31-12-2008 (zaaknummer 19/2615), 1-1-2009 tot en met 31-12-2011 (zaaknummer 19/2645) en 1e kwartaal 2012 (zaaknummer 19/2671)

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 11 november 2020 te Breda.

Voor een overzicht van de personen die op de zitting zijn verschenen en voor een overzicht van wat op de zitting is besproken, verwijst de rechtbank naar het proces-verbaal van de zitting. Een afschrift van het proces-verbaal wordt tegelijk met een afschrift van deze uitspraak naar partijen verzonden.

Dit heeft geleid tot aanpassing van de (navorderings)aanslagen en beschikkingen voor de IB/PVV en Zvw op een wijze zoals vermeld in 1.2. De opgelegde boeten voor de IB/PVV voor de jaren 2008 tot en met 2010 zijn vernietigd.

De boeten zijn verminderd.

o Het jaar 2007: (i) of terecht verlies is verrekend; (ii) of er sprake is van een verlies zoals belanghebbende bepleit; (iii) de boete.

o Het jaar 2008: (i) of terecht verlies is verrekend; (ii) of er sprake is van een verlies zoals belanghebbende bepleit.

o Het jaar 2009: (i) de aanslag; (ii) of terecht verlies is verrekend; (iii) of er sprake is van een verlies zoals belanghebbende bepleit. Het jaar 2009 is het enige jaar ter zake waarvan – na de uitspraken op bezwaar – bij de bestreden belastingaanslag sprake is van verschuldigd bedrag aan IB/PVV.

o Het jaar 2010: (i) of er in het desbetreffende jaar sprake is van een verlies zoals belanghebbende bepleit.

3.2.1.Belanghebbende heeft op pagina 12 van zijn pleitnota aan de rechtbank verzocht het eindsaldo op 31 december 2010 van de nog te verrekenen verliezen te bepalen. Zoals ter zitting is uitgelegd, en zoals ook eerder in de brief van de rechtbank van 21 april 2020 tot uitdrukking is gebracht, heeft de rechtbank die bevoegdheid niet. De wet voorziet er namelijk niet in dat het totaalbedrag aan nog te verrekenen verliezen per beschikking wordt vastgesteld.6 Wel wordt voor elk jaar de hoogte van het verlies voor dat jaar per beschikking vastgesteld en wordt per beschikking vastgesteld als een verlies verrekend wordt. Aan de hand daarvan kan dan worden berekend wat per saldo het totaalbedrag aan nog te verrekenen verliezen is, maar dat eindsaldo zelf kan de rechtbank dus niet formeel vaststellen.

3.2.2.

Tijdigheid

Aanslag Zvw 2008

Resterende boeten

Belanghebbende heeft gesteld dat de inspecteur op grond van artikel 5:45 van de Awb na afloop van 5 jaren niet meer bevoegd is een boete op te leggen. Artikel 52a van de AWR is op 1 juli 2011 ingevoerd en voor de boete is geen terugwerkende kracht mogelijk. Daarom dienen volgens belanghebbende alle boeten te worden vernietigd.

De rechtbank overweegt als volgt. Artikel 67pa, tweede lid, van de AWR bepaalt onder meer dat in afwijking van artikel 5:45 van de Awb de bevoegdheid om een in een belastingwet geregelde vergrijpboete op te leggen niet vervalt na drie, onderscheidenlijk vijf jaren nadat de overtreding heeft plaatsgevonden. De strekking van dit artikel is te zorgen dat niet de vervaltermijnen van de Awb maar die van de AWR van toepassing zijn. De vervaltermijnen voor een fiscale boete zijn gekoppeld aan die van de termijn van het opleggen van een belastingaanslag. Aangezien het hier gaat om een navorderingsaanslag (IB 2007) en naheffingsaanslagen (OB) geldt als uitgangspunt een termijn van vijf jaar. In artikel 52a, tweede lid, van de AWR is onder meer bepaald dat de termijn voor de vaststelling van een aanslag, navorderingsaanslag of naheffingsaanslag of het nemen van een beschikking wordt verlengd met de periode tussen de bekendmaking van de genomen informatiebeschikking en het moment waarop deze informatiebeschikking onherroepelijk komt vast te staan. Rekening houdend daarmee zijn de boeten IB/PVV en OB voor het oudste jaar 2007 tijdig opgelegd;11 dat geldt ook voor de jongere jaren. Er is geen sprake van terugwerkende kracht. Bij de invoering van de regeling ter zake van de informatiebeschikking geldt onmiddellijke werking.12 Ten tijde van die invoering was de vervaltermijn nog niet verstreken. Het standpunt van belanghebbende dat alle boeten op grond van 5:45 van de Awb dienen te worden vernietigd, faalt derhalve.

Bewijslast met betrekking tot de belastingbeschikkingen

Omkering bewijslast? (IB 2007-2009; OB 2007-2010)

De inspecteur heeft het nadere standpunt ingenomen dat de informatiebeschikking alleen betrekking heeft op de jaren 2007 tot en met 2009 voor de IB/PVV en de jaren 2007 tot en met 2010 voor de OB en dat voor die jaren de omkering en verzwaring van de bewijslast (hierna: omkering van de bewijslast) geldt.

Belanghebbende heeft gesteld dat in onderhavige procedures de vraag of de informatiebeschikking op juiste grond is genomen opnieuw aan de orde kan worden gesteld. Volgens belanghebbende werd hij op het moment dat de procedure over de informatiebeschikking bij het Gerechtshof diende, opnieuw voor kanker behandeld en was hij dus ernstig ziek. Indien hij goed van geest was geweest, dan was de uitspraak van het Gerechtshof heel anders geweest. Gelet op voorgaande kunnen de nadelige gevolgen van de informatiebeschikking hem niet worden aangerekend, aldus belanghebbende.

Bewijs(leverings)last overige beschikkingen

Met betrekking tot het jaar 2008 voor de Zvw, de jaren 2010 en 2011 voor de IB/PVV en het jaar 2011 en het eerste kwartaal van 2012 voor de OB beroept de inspecteur zich niet op omkering van de bewijslast. Daarvoor gelden de normale regels over de stelplicht en bewijs(leverings)last.

Onderdeel van die regels kan onder bijzondere omstandigheden zijn dat hoewel op de ene partij de bewijslast rust, van de andere partij gevergd mag worden dat deze de benodigde gegevens verstrekt opdat de eerstgenoemde partij over de aanknopingspunten beschikt om aan zijn bewijslast te kunnen voldoen.16 Voldoet die andere partij daaraan niet, dan is sprake van een onvoldoende gemotiveerde betwisting door die partij.

Wijze van behandeling

Omzetcorrecties

Werkwijze inspecteur

Omzet – IB/PVV 2007-2009: redelijke schatting en verzwaarde bewijslast

3.16.1.Wat betreft het geschilpunt over het moment van realisatie overweegt de rechtbank als volgt. Het is goed denkbaar dat in dit geval omzet in aanmerking wordt genomen op grond van een ander stelsel dan het kasstelsel. Dat moet dan echter wel stelselmatig gebeuren. Het gaat er immers om dat het inkomen in elk van de jaren op consequente wijze wordt vastgesteld zodat uiteindelijk het totale inkomen in aanmerking wordt genomen. Het moet bovendien ook gaan om een juiste vaststelling van het inkomen per jaar: het zou kunnen zijn dat op basis van een ander op zichzelf acceptabel stelsel een ontvangst in jaar X pas in jaar X+1 in aanmerking hoeft te worden genomen als omzet, maar dat stelsel zou dan ook kunnen meebrengen dat in jaar X een omzet moet worden geboekt ter zake van een ontvangst in jaar X-1. Gelet op dit een en ander kan belanghebbende daarom pas aan de bewijslast voldoen, indien hij op basis van een inzichtelijke, consequente boekhouding, die gebaseerd is op onderliggende bescheiden, over een lange periode laat zien hoe de door hem bepleite verwerking van de ontvangen betalingen is geweest, waaronder het moment waarop de betalingen als omzet zijn verwerkt. Een dergelijke boekhouding heeft belanghebbende echter niet gevoerd. Omzet is ‘extracomptabel’ bijgehouden op een wijze die onvoldoende controleerbaar is. Alles wat in de beroepsfase is aangevoerd is evenmin voldoende. Belanghebbende maakt wel steeds nieuwe berekeningen en overzichten, maar dat is niet voldoende gelet op het voorgaande. Op dit punt is dus niet aan de bewijslast voldaan.

3.16.2.Met betrekking tot de gestelde niet-gerealiseerde omzet overweegt de rechtbank als volgt. Voor een groot deel ervan geldt dat de inspecteur daarmee wel rekening heeft gehouden. Weliswaar is op basis van het kasstelsel wel eerst omzet in aanmerking genomen bij de ontvangst maar bij terugbetaling is vervolgens negatieve omzet in aanmerking genomen. Wat in 3.16.1 is overwogen, geldt ook op dit punt: bij gebrek aan een deugdelijke boekhouding slaagt belanghebbende niet in de verzwaarde bewijslast. Met een ander deel van de gestelde terugbetalingen heeft de inspecteur geen rekening gehouden omdat de inspecteur het verband niet kon leggen met eerder in aanmerking genomen omzet. Ook op dit punt is belanghebbende naar het oordeel van de rechtbank niet in de verzwaarde bewijslast geslaagd.

3.16.3.Het standpunt van belanghebbende over de referral fee is erop gebaseerd dat belanghebbende een (groot) deel van de ontvangen bedragen moest doorbetalen aan [Bedrijf 2] c.q. dat belanghebbende voor een (groot) deel van de bedragen een kassiersfunctie had omdat [Bedrijf 2] de rechthebbende is. De inspecteur heeft ter zitting gemeld niet (meer) te betwisten – gelet op de ingebrachte creditcard-afschriften – dat er betalingen zijn gedaan aan [Bedrijf 2] , maar betwist wél dat de betalingen in het kader van de onderneming zijn gedaan omdat niet aannemelijk is dat deze verband houden met ontvangsten van klanten. Hoewel wel de vraag rijst waarom de betalingen aan [Bedrijf 2] dan wel zijn gedaan en opvallend is dat het totaal van de bedragen in de tabel hierna wel redelijk aansluit, acht de rechtbank belanghebbende niet in de verzwaarde bewijslast geslaagd. Er is sprake van te veel twijfel en te veel ongerijmdheden, gelet op het hierna volgende in onderlinge samenhang bezien:

• Ter zake van door belanghebbende ingebrachte afschriften van invoices en self-billing invoices van [Bedrijf 2] , acht de rechtbank de verklaring ter zitting van de controleambtenaar geloofwaardig dat hij die stukken tijdens het boekenonderzoek niet heeft gezien. Ook is opvallend dat die niet in een eerder stadium zijn ingebracht.
• De opgeworpen twijfel aan de authenticiteit van de afschriften van [Bedrijf 2] is geenszins bij voorbaat ongefundeerd gelet op de omstandigheid dat belanghebbende tijdens de procedure over de informatiebeschikking facturen heeft ingebracht die – zo heeft belanghebbende ook erkend – vals bleken te zijn.
• Niet in geschil is dat de partner van belanghebbende alle in de jaren 2007 tot en met 2009 gedane creditcardbetalingen aan [Bedrijf 2] als bewijs heeft gediend voor de aftrek van scholingskosten. De pas ter zitting gegeven verklaring van belanghebbende dat dat een fout van zijn partner is geweest omdat hij destijds ziek was en dat het standpunt met betrekking tot aftrek van scholingskosten later is ingetrokken, is niet onderbouwd. De verklaring komt de rechtbank ook voorshands niet geloofwaardig over. Ter zitting heeft de rechtbank belanghebbende ook voorgehouden dat een zich in het dossier bevindend bezwaarschrift dat destijds door zijn partner is ingediend, mede door belanghebbende is ondertekend. Het is ook niet gebleken dat het standpunt in alle jaren is ingetrokken.
• De inspecteur heeft in zijn brief van 15 juni 2020 gemotiveerd – en door belanghebbende niet betwist – aangevoerd dat de volgende door belanghebbende gestelde doorbetalingen in de betreffende jaren niet overeenkomen met belanghebbendes jaarlijkse overzichten bij de creditcardafschrijvingen inzake [Bedrijf 2] :

– Belanghebbende heeft verder niet inzichtelijk gemaakt welke doorbetaling op welke klant ziet. Zoals de inspecteur onderbouwd heeft gesteld, zijn de doorbetalingen aan [Bedrijf 2] niet herleidbaar naar de opdracht van een klant.

3.16.4.Belanghebbende slaagt dus wat betreft de omzetcorrecties voor de jaren 2007 tot en met 2009 voor de IB/PVV (na de uitspraken op bezwaar) niet in de verzwaarde bewijslast.

Omzet – Zvw 2008 en IB/PVV 2010: normale bewijslast

De rechtbank is van oordeel dat ook met toepassing van de normale regels van de stelplicht en bewijslast de omzetcorrecties van de inspecteur stand houden.

Hoewel de onherroepelijk geworden informatiebeschikking niet ziet op de Zvw 2008 en IB/PVV 2010, neemt dat niet weg dat de boekhouding van belanghebbende zeer gebrekkig was in die jaren. Onder die omstandigheid had de inspecteur geen ander aanknopingspunt dan aan de hand van bankafschriften de omzet en negatieve omzet in aanmerking te nemen op basis van het kasstelsel. Indien belanghebbende een inkomensbepaling op basis van een ander stelsel bepleit, mag van belanghebbende worden gevergd dat hij daartoe een adequate boekhouding voert die het voor de inspecteur mogelijk maakt om de omzet te controleren op basis van dat andere stelsel (vgl. 3.10). Aangezien belanghebbende dat niet heeft gedaan en ook wat hij in beroep aanvoert onvoldoende is, heeft belanghebbende de omzetbepaling op basis van het kasstelsel onvoldoende gemotiveerd betwist.

Voor zover in deze jaren sprake is van terugbetalingen die de inspecteur niet heeft geaccepteerd als negatieve omzet, is belanghebbende niet op de hem rustende bewijslast geslaagd dat sprake is van (terug)betalingen in het kader van de onderneming van belanghebbende.

Met betrekking tot de gestelde doorbetalingen aan [Bedrijf 2] is de rechtbank van oordeel dat belanghebbende ook niet in de gewone (niet-verzwaarde) bewijslast is geslaagd. De in 3.16.3 vermelde punten roepen in onderlinge samenhang zoveel twijfel op dat niet aannemelijk is gemaakt dat betalingen aan [Bedrijf 2] in het kader van de onderneming van belanghebbende hebben plaatsgevonden.

Omzet – OB 2011 en eerste kwartaal 2012: normale bewijslast

Pand [Adres 1] en [Adres 1a] te [Plaats X]

Vast staat dat belanghebbende het (hele) pand aan de [Adres 1] vanaf de bouw daarvan tot zijn ondernemingsvermogen heeft gerekend voor de IB/PVV (en Zvw). Niet in geschil is dat [Adres 1] (kantoordeel) in de jaren 2007 tot en met 2009 ten behoeve van de onderneming van belanghebbende wordt gebruikt en dat dat deel 11% van het pand beslaat.

De inspecteur heeft gesteld dat aangezien de partner van belanghebbende eigenaar is van 50% van het pand, belanghebbende dat deel niet tot zijn ondernemingsvermogen kan rekenen. Verder stelt de inspecteur en dat het aandeel van belanghebbende in [Adres 1a] , dat vanaf 15 januari 2005 tot eind 2009 aan een derde is verhuurd, verplicht privévermogen is. De verhuur is geen activiteit die onder de normale activiteiten van de eenmanszaak van de belastingplichtige valt en hoort daarom thuis in box 3. Per saldo kan daarom slechts 50% van het kantoordeel (dus 5,5% van het pand) tot het ondernemingsvermogen van belanghebbende worden gerekend, aldus de inspecteur.

Vervolgens dient te worden beoordeeld of ter zake van (50% van) [Adres 1a] sprake is van verplicht privévermogen.

Volgens de inspecteur is dit deel zelfstandig rendabel te maken los van het kantoordeel. De inspecteur voert, naast de omstandigheid dat dit deel is verhuurd aan een derde, aan dat bij een bezichtiging van het pand in 2011, het kantoordeel ( [Adres 1] ) over een eigen toilet en wasbak beschikte. Verder heeft de inspecteur gesteld dat op de website van Google afbeeldingen van het pand, met als opnamedatum maart 2009 (bijlagen bij brief van 22 augustus 2018), laten zien dat zowel nummer [Adres 1a] als nummer [Adres 1] makkelijk zelfstandig bereikbaar was vanuit de straat.

Belanghebbende heeft daartegenover gesteld dat het pand in de betreffende jaren niet splitsbaar was, omdat het kantoordeel (nummer [Adres 1] ) tot in 2011 niet over sanitaire voorzieningen beschikte en dat dat deel alleen via nummer [Adres 1a] te bereiken was. Het kantoordeel was in de betreffende jaren volgens belanghebbende omsloten door een hek, zonder toegangspoort. Daarnaast heeft belanghebbende aangevoerd dat de foto’s op Google onbetrouwbaar zijn.

De rechtbank overweegt als volgt. Uit de brief van de gemeente [Plaats X] van 1 oktober 2007 (zie ook 2.3) blijkt het volgende. Eind juli 2007 heeft een medewerker van de gemeente [Plaats X] het pand bezichtigd. Naar aanleiding daarvan en van de huurovereenkomst met [bedrijf 1] heeft de gemeente [Plaats X] in het kader van de objectafbakening in de Wet waardering onroerende zaken (Wet WOZ), het pand gesplitst in twee aparte objecten, [Adres 1a] in gebruik bij [bedrijf 1] en [Adres 1] (het kantoordeel) in gebruik bij belanghebbende. De objectafbakening vormt steun voor de stelling van de inspecteur dat [Adres 1a] van meet af aan zelfstandig rendabel is te maken. Volgens vaste jurisprudentie inzake de objectafbakening in de Wet WOZ zijn immers voor de afbakening van een object relevant de afsluitbaarheid van het gedeelte, en of het gedeelte beschikt over voor bewoning noodzakelijke voorzieningen, te weten een eigen kookgelegenheid, wasgelegenheid en sanitair, waaraan niet afdoet, dat sommige van die voorzieningen beperkt zijn.19 Daarbij komt dat [Adres 1a] in de jaren 2007 tot en met 2009 ook daadwerkelijk verhuurd is aan een derde. Het is gelet op het voorgaande daarom aannemelijk dat [Adres 1a] zelfstandig rendabel is te maken vanaf het einde van de bouw. De stelling van belanghebbende dat het kantoordeel pas in 2011 over een toilet beschikt, geeft geen aanleiding voor een ander oordeel. Niet alleen heeft belanghebbende daarvoor onvoldoende bewijs bijgebracht, maar ook als de stelling juist zou zijn, zou de enkele afwezigheid van een toilet bij het kantoordeel nog niet meebrengen dat het andere deel – [Adres 1a] – niet zelfstandig rendabel is te maken.

De rechtbank stelt vast dat in het onderhavige geval geen sprake is van een zogenoemde koppelaankoop (aankoop woon-winkelpand). Belanghebbende en de partner hebben het pand laten bouwen. De Hoge Raad heeft in een arrest van [datum] onder meer overwogen dat in een geval waarin een belastingplichtige een onderneming uitoefent, een ter belegging aangeschafte onroerende zaak of een zelfstandig rendabel te maken gedeelte daarvan in het algemeen verplicht tot het privévermogen van de belastingplichtige zal moeten worden gerekend, aangezien het beleggen van gelden in het algemeen onvoldoende raakvlakken zal hebben met de bedrijfsuitoefening om een keuze tot bedrijfsvermogen te rechtvaardigen.20 Gelet op de ondernemingsactiviteiten van belanghebbende en het gebruik van [Adres 1a] (verhuur), is naar het oordeel van de rechtbank sprake van een voor belegging bestemd gedeelte van het pand dat niet tot het ondernemingsvermogen kan worden gerekend. Dit wordt ook ondersteund door de brief van [datum] van de voormalige adviseur van belanghebbende. Daaruit blijkt dat belanghebbende en de partner vanaf de aanbouw van het pand de intentie hebben gehad het pand aan derden te verhuren en een deel ten behoeve van belanghebbendes onderneming te gebruiken.

Belanghebbende heeft nog gesteld dat hij het pand altijd tot zijn ondernemingsvermogen heeft gerekend en dat bij de gerechtelijke procedure met betrekking tot IB/PVV 2006 bij hem het vertrouwen is gewekt dat dat terecht is geweest. Ook heeft de inspecteur alle kosten ten behoeve van het pand in aftrek toegelaten. Het pand is voor de omzetbelasting immers als ondernemingsvermogen aangemerkt. Ter ondersteuning van laatst genoemd standpunt verwijst belanghebbende naar de brief van 29 augustus 2007 van zijn voormalige adviseur.

Volgens de inspecteur heeft belanghebbende bij een eerdere boekenonderzoek begin 2005 verklaard dat sprake was van keuzevermogen. De controlemedewerkers van toen zijn uitgegaan van belanghebbendes verklaringen ter zake van het gebruik van het pand. In het kader van de navorderingsaanslag IB/PVV 2006 heeft geen correctie met betrekking tot het pand plaatsgevonden. Het pand en de aftrekbaarheid van de kosten daarvan hebben niet ter discussie gestaan. Van opgewekt vertrouwen kan daarom geen sprake zijn. De brief van 29 augustus 2007 van zijn voormalige adviseur betrof een advies voor de omzetbelasting. De adviseur heeft tevens bovenaan pagina 7 van deze brief de gevolgen voor de inkomstenbelasting ten behoeve van de partner beschreven; het deel dat wordt verhuurd vormt box 3 vermogen bij de partner en dat deel dat door belanghebbende ten behoeve van zijn administratie wordt gebruikt, valt onder de tbs-regeling (artikel 3.91 Wet IB 2001), aldus de inspecteur.

De bestreden aanslagen en beschikkingen

IB/PVV 2007

Het geschil ziet hierbij op de hoogte van de verliesverrekening: de inspecteur heeft uiteindelijk het inkomen uit werk en woning vastgesteld op € 36.678 en heeft ter hoogte van dat bedrag verlies uit voorgaande jaren verrekend. De rechtbank komt tot het oordeel dat de verliesverrekeningsbeschikking moet worden gehandhaafd. Hoewel sprake is van omkering van de bewijslast, komt de rechtbank op onderdelen reeds tot dat oordeel op grond van de normale bewijslast.

Wat betreft de omzetcorrectie en de restornoboekingen (de terugbetalingen) verwijst de rechtbank naar 3.13 en verder.

De correctie voor privé-gebruik auto is terecht aangebracht. Niet in geschil is dat er een auto vanuit de onderneming aan belanghebbende ter beschikking is gesteld. Belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat in 2007 de auto voor minder dan 500 kilometer voor privédoeleinden is gebruikt. Belanghebbende heeft alleen aangevoerd dat hij vanwege zijn ziekte niet in staat was om auto te rijden, maar dat is een blote stelling, die verder niet is onderbouwd. Bovendien kon de partner van belanghebbende ook in de auto hebben gereden. De hoogte van de correctie is niet (voldoende gemotiveerd) bestreden.

De correctie ter zake van de huurinkomsten van het pand leidt tot een lagere resultaat en is niet in geschil.

Belanghebbende heeft slechts een bedrag van € 1.704 aan hypotheekrenteaftrek in aanmerking genomen en die aftrek heeft de inspecteur gecorrigeerd. Uit het door belanghebbende overgelegde jaaroverzichten 2007 van de [Bank] blijkt dat in totaal € 25.036 aan rente is gefactureerd. Aangezien 5,5% van het pand tot het ondernemingsvermogen behoort (zie 3.21 en verder), is € 1.377 aan hypotheekrenteaftrek ten onrechte door de inspecteur gecorrigeerd.

Dit leidt echter niet tot een vermindering van de winst uit onderneming vanwege het geslaagde beroep op interne compensatie door de inspecteur voor een bedrag van € 2.225 dat ziet op te hoge geclaimde afschrijvingskosten van de inventaris.22 Dat standpunt is namelijk niet onredelijk en belanghebbende is niet in de verzwaarde bewijslast geslaagd dat recht bestaat op een hoger bedrag aan afschrijvingskosten.

Belanghebbende heeft in zijn pleitnota verzocht om een bedrag van € 1.500 te doteren aan garantievoorziening, omdat hij door klanten van [Bedrijf 2] aansprakelijk kan worden gesteld. Om een voorziening te kunnen vormen, moet aan de volgende voorwaarden zijn voldaan. De uitgaven waarop de voorziening betrekking heeft, moeten hun oorsprong vinden in feiten en omstandigheden die zich in de periode voorafgaande aan de balansdatum hebben voorgedaan en ook overigens aan die periode kunnen worden toegerekend, en ter zake daarvan moet een redelijke mate van zekerheid bestaan dat deze uitgaven zich zullen voordoen.23 Belanghebbende heeft onvoldoende feiten gesteld, laat staan aannemelijk gemaakt, waaruit kan volgen dat aan deze voorwaarden is voldaan. De rechtbank is van oordeel dat er geen mogelijkheid is om een garantievoorziening te vormen.

IB/PVV 2008

De bijzonderheid bij dit jaar is dat de inspecteur bij de uitspraak op bezwaar is uitgegaan van het standpunt dat sprake is van een inkomen uit werk en woning van € 36.442 en verliesverrekening van € 20.729, maar dat geen sprake is van belastingheffing (zie 1.2). In geschil is de hoogte van het inkomen uit werk en woning. Die hoogte is van belang voor de vraag of (i) een verlies voor het jaar 2008 had moeten worden vastgesteld, en (ii) of een te hoog bedrag aan verlies is verrekend in 2008 (zie 3.2).

In beide voor dit jaar ingediende verweerschriften 18/755 en 18/757 komt de inspecteur tot de conclusie dat het inkomen uit werk en woning nader dient te worden vastgesteld op € 35.583. De inspecteur wenst daarop terug te komen. De rechtbank is echter van oordeel dat nu sprake is van een onvoorwaardelijke conclusie van de inspecteur in de verweerschriften, daarop niet meer kan worden teruggekomen. Wel kan de inspecteur zich op interne compensatie beroepen.

De rechtbank komt tot het oordeel dat geen sprake is van een verlies in 2008 en dat de verliesverrekeningsbeschikking niet op een lager bedrag moet worden vastgesteld, omdat het inkomen uit werk en woning (ten minste) € 35.583 bedraagt. Hoewel sprake is van omkering van de bewijslast, komt de rechtbank op onderdelen reeds tot dat oordeel op grond van de normale bewijslast.

Wat betreft de omzetcorrectie, de correctie voor privégebruik auto, de correctie ter zake van de huurinkomsten van het pand (dat tot een lagere resultaat leidt) en de garantievoorziening is het geschil in de kern hetzelfde als voor het jaar 2007. Gelet op wat in 3.29 is overwogen krijgt belanghebbende op deze onderdelen ongelijk.

De correcties ter zake van de kleine ondernemingsregeling en de voorbelasting zijn niet betwist.

De inspecteur heeft ten onrechte aanvankelijk de volledige hypotheekrenteaftrek van € 26.913,71 gecorrigeerd. De inspecteur heeft bij de bepaling van het inkomen uit werk en woning tot € 35.583 alsnog rekening gehouden met een aftrek van 5,5% van € 26.913,71 (is € 1.481). Voor een hoger bedrag aan hypotheekrenteaftrek is geen aanleiding aangezien slechts 5,5% van het pand tot het ondernemingsvermogen behoort (en de overige 44,5% tot het Box 3-vermogen); zie 3.21 en verder.

Het beroep ter zake van 18/755 is ongegrond en ter zake van 18/757 een deel niet-ontvankelijk en een ander deel gegrond (zie hiervoor 3.2.2).

Zvw 2008

IB/PVV 2009

Niet meer in geschil is dat de bankontvangsten van [bedrijf 3] van in totaal € 155,84 ten onrechte door de inspecteur als omzet is aangemerkt.

Wat betreft de (overige) omzetcorrectie en de restornoboekingen (terugbetalingen), de correctie voor privégebruik auto (die is gemaximeerd op het totaal in aanmerking genomen autokosten van € 5.531), de correctie ter zake van de huurinkomsten van het pand (dat tot een lagere resultaat leidt), de garantievoorziening is het geschil in de kern hetzelfde als voor het jaar 2007. Gelet op wat in 3.29 is overwogen krijgt belanghebbende op deze onderdelen ongelijk.

Belanghebbende heeft een bedrag van € 20.137,85 aan hypotheekrenteaftrek in aanmerking genomen en die aftrek heeft de inspecteur gecorrigeerd. Van het pand behoort 5,5% tot het ondernemingsvermogen. Derhalve is € 1.108 aan hypotheekrenteaftrek ten onrechte door de inspecteur gecorrigeerd, zoals hij ook in het verweerschrift concludeert.

Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende en de partner het pand in 2010 gebruiksklaar hebben gemaakt om tot hoofdverblijf te dienen. Eveneens is niet in geschil dat in 2010 de volledige hypotheekrente als aftrek eigenwoning bij de partner in aanmerking is genomen. Belanghebbende neemt het standpunt in dat het gehele pand ultimo 2009 naar privé is overgegaan en daarom een boekverlies van in totaal € 77.145 in aanmerking dient te worden genomen. De rechtbank acht dit onjuist nu slechts 5,5% van het pand tot het ondernemingsvermogen kan worden gerekend (zie 3.21 en verder). Alsdan kan € 4.243 als boekverlies in aanmerking worden genomen.

Tot een verdere vermindering van de aanslag kan dit echter niet leiden.

De inspecteur heeft namelijk gemotiveerd gesteld dat bij de aanslagregeling overige kosten ter zake van het pand voor een te hoog bedrag in aanmerking zijn genomen. De inspecteur doet daarom een beroep op interne compensatie voor een bedrag van € 9.147.25 Daarnaast doet de inspecteur ook beroep op interne compensatie voor een bedrag van € 222 dat ziet op te hoge geclaimde afschrijvingskosten van de inventaris.26

Voor beide onderdelen geldt dat het standpunt van de inspecteur niet onredelijk is en belanghebbende niet in de verzwaarde bewijslast is geslaagd dat deze correcties onjuist zijn.

Het bedrag waarvoor de inspecteur een beroep op interne compensatie doet (zijnde € 9.369) is hoger dan de som van de nog in aanmerking te nemen hypotheekrenteaftrek, boekverlies kantoordeel en correctie [bedrijf 3] (som: € 5.507).

IB/PVV 2010

Hoewel de aanslag IB/PVV 2010 moet worden vernietigd (zie 3.1), moet voor het jaar 2010 nog een inhoudelijk beoordeling plaatsvinden over de hoogte van het inkomen uit werk en woning. Belanghebbende bepleit namelijk dat het verlies voor het jaar 2010 op € 21.193 dient te worden vastgesteld.

Volgens belanghebbende dient de aangifte IB/PVV 2010 te worden gevolgd, omdat de aanslag buiten de termijn is opgelegd. De rechtbank is van oordeel dat dit standpunt onjuist is. Er is geen rechtsregel die meebrengt dat indien de aanslagtermijn is verstreken, het verlies overeenkomstig de aangifte moet worden vastgesteld. De wijze van vaststelling van een verlies is niet ervan afhankelijk of de aanslag (met de verliesbeschikking) al dan niet binnen de aanslagtermijn is opgelegd.

In het verlies van € 21.193 is het boekverlies van het pand begrepen. Belanghebbende heeft in zijn brief van 22 juni 2020 , p. 10 het nadere standpunt genomen dat het gehele pand ultimo 2009 naar privé is overgegaan en dat het betreffende boekverlies ook in 2009 in aanmerking dient te worden genomen. De rechtbank stelt vast dat na eliminatie van het gestelde boekverlies uit het resultaat van 2010 een positief inkomen rest. De rechtbank verwerpt reeds daarom het standpunt van belanghebbende dat sprake is van een verlies.

Het beroep is daarom ongegrond voor zover het is gericht tegen de impliciete verliesbeschikking van nihil, en is gegrond voor zover het gericht is tegen de aanslag IB/PVV 2010.

Naheffingsaanslag OB 2007

De door de inspecteur aangebrachte correcties die tot naheffing hebben geleid, hebben betrekking op een omzetcorrectie, een correctie privégebruik van de auto en een correctie op de aftrek van voorbelasting (zie tabel in 2.14).

Ter zake van de omzetcorrecties heeft de rechtbank hiervoor geoordeeld dat de schatting van de inspecteur redelijk is en dat belanghebbende niet in zijn verzwaarde bewijslast geslaagd dat de omzetcorrecties onjuist zijn (zie 3.13 en verder). Voor de overige correcties geldt dat ze niet onredelijk zijn en dat belanghebbende niet heeft aangetoond dat de correcties onjuist of te hoog zijn. Gelet op het voorgaande heeft belanghebbende niet overtuigend aangetoond dat de naheffingsaanslag (zoals die luidt na de uitspraak op bezwaar) te hoog is. Het beroep is in zoverre ongegrond.

Naheffingsaanslag OB 2008

De door de inspecteur aangebrachte correcties die tot naheffing hebben geleid, hebben betrekking op een aansluitingsverschil tussen de omzetbelasting verschuldigd volgens de administratie en de omzetbelasting welke is aangegeven, een omzetcorrectie, een correctie privégebruik van de auto en de kleine ondernemersregeling (zie tabel in 2.14).

Ter zake van de omzetcorrecties heeft de rechtbank hiervoor geoordeeld dat de schatting van de inspecteur redelijk is en dat belanghebbende niet in zijn verzwaarde bewijslast geslaagd dat de omzetcorrecties onjuist zijn (zie 3.13 en verder). Voor de overige correcties geldt dat ze niet onredelijk zijn en dat belanghebbende niet heeft aangetoond dat de correcties onjuist of te hoog zijn. Gelet op het voorgaande heeft belanghebbende niet overtuigend aangetoond dat de naheffingsaanslag (zoals die luidt na de uitspraak op bezwaar) te hoog is. Het beroep is in zoverre ongegrond.

Naheffingsaanslag OB 2009 tot en met 2011

Jaar 2009

De door de inspecteur aangebrachte correcties die tot naheffing over dit jaar hebben geleid, hebben betrekking op een omzetcorrectie en een correctie privégebruik van de auto (zie tabel in 2.14).

Ter zake van de omzetcorrecties heeft de rechtbank hiervoor geoordeeld dat de schatting van de inspecteur redelijk is en dat belanghebbende niet in zijn verzwaarde bewijslast geslaagd dat de omzetcorrecties onjuist zijn (zie 3.13 en verder). Voor de andere correctie geldt dat deze niet onredelijk is en dat belanghebbende niet heeft aangetoond dat de correctie onjuist of te hoog is. Gelet op het voorgaande heeft belanghebbende niet overtuigend aangetoond dat de naheffingsaanslag (zoals die luidt na de uitspraak op bezwaar) voor zover die op 2009 ziet te hoog is.

Jaar 2010

De door de inspecteur aangebrachte correcties die tot naheffing over dit jaar hebben geleid, hebben betrekking op een aansluitingsverschil tussen de omzetbelasting verschuldigd volgens de administratie en de omzetbelasting welke is aangegeven, de omzetcorrectie, een correctie privégebruik van de auto en een correctie op de aftrek van voorbelasting (zie tabel in 2.14).

Ter zake van de omzetcorrecties heeft de rechtbank hiervoor geoordeeld dat de schatting van de inspecteur redelijk is en dat belanghebbende niet in zijn verzwaarde bewijslast geslaagd dat de omzetcorrecties onjuist zijn (zie 3.13 en verder). De correctie op de voorbelasting ziet op (i) het verschil tussen de in de administratie opgenomen geclaimde voorbelasting en de daadwerkelijk in de aangifte geclaimde voorbelasting, (ii) het teveel aangegeven omzetbelasting uit 2008 dat in 2010 als voorbelasting in aanmerking is genomen en (iii) de te veel betaalde btw bijtelling pand Spakenburglaan over de jaren 2007 en 2009 die belanghebbende in het onderhavige tijdvak als voorbelasting in aanmerking heeft genomen. De posten waarop correcties ter zake van de teveel aangegeven omzetbelasting (ii en iii) ziet, heeft de inspecteur in de betreffende jaren meegenomen. Deze correcties voor het jaar 2010 zijn juist. Voor de andere correcties geldt dat deze niet onredelijk zijn en dat belanghebbende niet heeft aangetoond dat deze onjuist of te hoog is. Gelet op het voorgaande heeft belanghebbende niet overtuigend aangetoond dat de naheffingsaanslag (zoals die luidt na de uitspraak op bezwaar) voor zover die op 2010 ziet te hoog is.

Jaar 2011

3.43.1.Ten aanzien van de omzetcorrectie overweegt de rechtbank als volgt. De bankontvangsten van klanten zijn als uitgangspunt aan te merken als omzet ter zake waarvan omzetbelasting verschuldigd is. Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat er geen Nederlandse omzetbelasting verschuldigd is, omdat hij als handelsagent optreedt en evenmin dat een deel van de omzet niet als omzet van belanghebbende is aan te merken omdat hij als kassier optreedt (zie 3.20). De inspecteur is bij de bepaling van verschuldigdheid van omzetbelasting uitgegaan van daadwerkelijke bankontvangsten van klanten verminderd met de daadwerkelijk terugbetaalde bedragen via bank aan klanten, alsmede met de omzetbelasting die belanghebbende reeds heeft aangegeven. Daarbij heeft de inspecteur ook rekening gehouden met de opnieuw door belanghebbende opgemaakte administratie voor het jaar 2011.27 Aangezien de inspecteur naar het oordeel van de rechtbank mocht aansluiten bij de ontvangsten en betalingen, heeft de inspecteur de verschuldigde omzetbelasting over de omzet terecht bepaald op per saldo (€ 19.699 minus € 13.376 is) € 6.323.28

3.43.2.Ter zake van de correctie op de voorbelasting is in het rapport van 5 april 2016 geconcludeerd dat teveel voorbelasting in aftrek is gebracht van € 2.550 (de aangegeven voorbelasting van € 10.330 minus de berekende voorbelasting van € 7.880). De aftrek van voorbelasting bedraagt volgens de opnieuw door belanghebbende opgemaakte administratie € 5.460. Daarop heeft de inspecteur een correctie aangebracht van € 2.478, omdat het de inspecteur is gebleken dat daarin Ierse voorbelasting en voorbelasting van niet-zakelijke uitgaven is begrepen. De in aanmerking te nemen voorbelasting bedraagt dan volgens de inspecteur € 2.982. Omdat in het rapport rekening is gehouden met een voorbelasting van € 7.880, heeft de inspecteur het bedrag van de voorbelasting aanvullend gecorrigeerd met € 4.807.29 De totale correctie op de voorbelasting bedraagt derhalve € 7.357 (€ 2.550 plus € 4.807, zie ook tabel in 2.14). Belanghebbende heeft deze correctie niet, althans niet voldoende gemotiveerd, bestreden, of in elk geval niet aannemelijk gemaakt dat hij recht heeft op een hoger bedrag aan vooraftrek dan toegelaten.

3.43.3.De correcties betrekking op het privégebruik van het pand en het aansluitingsverschil heeft belanghebbende eveneens niet voldoende gemotiveerd bestreden.

3.43.4.Ter zake van de overbrenging van de [auto] naar privé per 1 januari 2011 heeft de inspecteur een correctie aangebracht van € 2.878. Deze auto is in 2010 aangeschaft, waarvan de voorbelasting (rekening houdend met inruil) in 2010 in aftrek is gebracht. Bij de correctie van € 2.878 is rekening gehouden met de boekwaarde van de auto van € 17.802. Na bezwaar is deze boekwaarde aangepast tot € 17.482, waardoor de correctie met € 61 tot € 2.817 is verminderd. Belanghebbende heeft deze resterende correctie niet (voldoende gemotiveerd) bestreden.

Naheffingsaanslag OB eerste kwartaal 2012

3.45.1.De rechtbank overweegt als volgt. De omzetcorrectie zijn gebaseerd op bankontvangsten afkomstig van overboekingen door klanten en van contante stortingen op de bankrekening.30 Het in aanmerking nemen van de twee contante stortingen is als zodanig, dus los van de algemene stellingen inzake [Bedrijf 2] , niet (voldoende gemotiveerd) bestreden. De bankontvangsten zijn als uitgangspunt aan te merken als omzet ter zake waarvan omzetbelasting verschuldigd is. Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat er geen Nederlandse omzetbelasting verschuldigd is, omdat hij als handelsagent optreedt en evenmin dat een deel van de omzet niet als omzet van belanghebbende is aan te merken, omdat hij als kassier optreedt (zie 3.20). Aangezien de inspecteur naar het oordeel van de rechtbank mocht aansluiten bij de ontvangsten, is de omzetcorrectie terecht toegepast. De inspecteur mocht ook ontvangsten in aanmerking nemen ter zake waarvan terugbetalingen aan klanten in een later tijdvak hebben plaatsgevonden.

3.45.2.De inspecteur heeft in beroep gesteld dat nog rekening dient te worden gehouden met daadwerkelijke terugbetalingen in het onderhavige tijdvak aan klanten [Klanten] . Dit leidt volgens de inspecteur tot een vermindering van de naheffingsaanslag over dit tijdvak met € 2.947 tot € 3.926.

3.45.3.

3.45.4.De naheffingsaanslag OB eerste kwartaal 2012 moet dus worden verminderd tot € 3.926. Het beroep is in zoverre gegrond.

De inspecteur heeft in het rapport boekenonderzoek van 5 april 2016 , die bij brief van 14 april 2016 is aangeboden aan belanghebbende, het voornemen geuit om ter zake van de op te leggen naheffingsaanslagen een vergrijpboete op te leggen van 50%. Vanwege de dreigende verjaring voor het opleggen van de naheffingsaanslag omzetbelasting over het jaar 2007 heeft de inspecteur belanghebbende niet in de gelegenheid gesteld te reageren op het betreffende rapport.

Vast staat dus dat belanghebbende niet in de gelegenheid is gesteld te worden gehoord voordat de boete is opgelegd en dat dus rechten van verdediging zijn aangetast. De door de inspecteur aangevoerde omstandigheid over de dreigende verjaring kan bovendien niet als een rechtvaardiging worden aanvaard aangezien de inspecteur verzuimd heeft te onderbouwen dat de naheffingstermijn in het gedrang komt vanwege een niet aan de inspecteur toe te rekenen tijdsverloop.31 Daarbij wijst de rechtbank er ook op dat het arrest van de Hoge Raad inzake de informatiebeschikking reeds dateert van 26 februari 2016 en bovendien zonder toelichting, die ontbreekt, niet valt in te zien waarom de procedure over de informatiebeschikking in de weg zou staan aan het in concept afronden van het rapport opdat het tijdig besproken zou kunnen worden met belanghebbende. De inspecteur wist of had moeten weten dat voor het jaar 2007 de naheffingsaanslag snel zou moeten worden opgelegd nadat de informatiebeschikking definitief zou worden.32 Er is dus sprake van schending van de rechten van de verdediging. Het beroep van de inspecteur op het arrest Prequ’ Italia geeft geen aanleiding voor een ander oordeel. Daarbij is in aanmerking genomen dat aangezien geen sprake is van een rechtvaardiging, er van de door de inspecteur aangevoerde omstandigheden alleen overblijft dat uitstel is verleend.33

De rechtbank is voorts van oordeel dat aannemelijk is dat belanghebbende een inbreng had kunnen leveren die tot een besluitvormingsproces met een andere afloop had kunnen leiden. Dit vindt steun in de omstandigheid dat de inspecteur in de bezwaarfase de boete heeft verminderd tot een boete op basis van grove schuld. Hoewel indien aan het andere-afloop-criterium is voldaan, onder omstandigheden slechts een gedeeltelijke vernietiging van het voorliggende besluit aangewezen kan zijn,34 acht de rechtbank in dit geval een vernietiging op haar plaats. Daarbij is in aanmerking genomen dat hier de schuldgradatie een geschilpunt is. Het beroep is daarom gegrond wat betreft de boete bij de OB 2007.

Boeten overige OB-tijdvakken

Boete IB 2007

Vergrijpboete inhoudelijk: boete IB 2007

Aanvankelijk is een boete opgelegd omdat er nagevorderd is. Bij uitspraak op bezwaar tegen de navorderingsaanslag is echter alsnog rekening gehouden met verliesverrekening, waardoor er geen bedrag na te vorderen was. Wel is de verliesverrekening hoger dan bij de primitieve aanslag het geval was, omdat de inspecteur uitgaat van een hoger inkomen uit werk en woning dan bij de aanslag. In zo’n geval – geen echte navordering, maar hogere verliesverrekening dan bij de aanslag – is het opleggen van een boete ook mogelijk.37 Het materiële verwijt is in de kern niet gewijzigd: belanghebbende heeft te weinig inkomen aangegeven.

De omstandigheid dat bij de (primitieve) aanslag te weinig verlies is verrekend heeft per saldo te maken met de omzetcorrectie en de correctie voor privégebruik auto. Met betrekking tot beide elementen acht de rechtbank bewezen dat het aan grove schuld van belanghebbende te wijten is dat eerder te weinig verlies is verrekend. Met betrekking tot privégebruik auto acht de rechtbank aannemelijk dat belanghebbende op de hoogte is van de regels voor een bijtelling en is daarom sprake van een in laakbaarheid aan opzet grenzende onachtzaamheid door geen bijtelling op te nemen in de aangifte. Wat betreft de omzetcorrectie is de bedoelde onachtzaamheid erin gelegen dat aangifte is gedaan op basis van een boekhouding die zeer gebrekkig is en niet de gehele omzet is aangegeven. Bij dat laatste is van belang dat het verweer dat de omzet slechts bestaat uit een referral fee niet slaagt, ook niet uitgaande van de normale bewijslast. Van een pleitbaar standpunt is geen sprake.

De rechtbank acht in de omstandigheden van het geval een boete van 25% van het belastingbedrag over het eerder niet in aanmerking genomen inkomen, als uitgangspunt passend en geboden. Daarbij is ook acht geslagen op die omstandigheid dat de hoogte van het inkomen is komen vast te staan met toepassing van omkering van de bewijslast.38 Die omstandigheid hoeft niet zonder meer tot vermindering van de boete te leiden.39 Hier acht de rechtbank een 25% boete passend en geboden, ook gelet op die omstandigheid, omdat de inspecteur bij de omzetbepaling is uitgegaan van de daadwerkelijke bankontvangsten en het verweer van belanghebbende wat betreft de referral fee ook niet slaagt uitgaande van de normale bewijslast.

Wel geldt voor een deel van de inkomenscorrectie dat die stand houdt in verband met een beroep op interne compensatie, namelijk voor een bedrag van € 1.377 (zie 3.29). In zoverre kan de boete geen stand houden, aangezien daartoe geen feiten zijn gesteld.

Uitgaande van de systematiek van de berekening van belanghebbende brengt dit mee dat de boete moet worden verminderd met 25% van 42% van € 1.377 is € 145.

De boete moet dan worden gematigd van € 3.256 tot € 3.111.

De boete moet bovendien verder worden gematigd tot € 2.488 wegens de lange duur van de procedure. Sinds de aankondiging van de boete op 14 april 2016 tot de datum van deze uitspraak is een periode van 4 jaar en afgerond 10 maanden verstreken. Daarmee is de redelijke termijn van twee jaar overschreden met ruim twee jaar. Dit rechtvaardigt een matiging van de boete met 20%.40

Vergrijpboeten OB 2008 tot en met eerste kwartaal 2012

De inspecteur heeft voor elk van de jaren gesteld dat door het voeren van een ondoorzichtige en onvolledige administratie belanghebbende de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat er te weinig belasting op aangifte werd voldaan. De handelswijze van belanghebbende getuigt op zijn minst van een slordigheid, nalatigheid en/ of lichtvaardigheid in het afwikkelen van de administratie en fiscale aangelegenheden. Daarmee is sprake van grove schuld die een boete van 25 % rechtvaardigt, aldus de inspecteur.

Bij de naheffingsaanslag over het jaar 2008 heeft de inspecteur bij uitspraak op bezwaar de grondslag van de boete vastgesteld op € 8.745 (exclusief correctie KOR).

Bij de naheffingsaanslag over de jaren 2009-2011 heeft de inspecteur bij uitspraak op bezwaar de grondslag van de boete verminderd tot € 36.445 (exclusief correctie op voorbelasting van € 4.807, inclusief onterechte voorbelasting niet-zakelijke uitgaven van € 2.081 en inclusief correctie boekwaarde overbrenging auto naar privé van € 61).

De inspecteur heeft ter zake van de naheffingsaanslag over het eerste kwartaal 2012 bij uitspraak op bezwaar de grondslag van de boete van € 6.873 gehandhaafd. De inspecteur heeft in beroep het nadere standpunt ingenomen dat nu de naheffingsaanslag dient te worden verminderd tot € 3.926, de grondslag van de boete € 3.926 bedraagt.41

De rechtbank is van oordeel dat, gelet op de geconstateerde feiten en omstandigheden rondom de inrichting van belanghebbendes administratie en hetgeen hiervoor (3.18) is overwogen over het handelsagent- en bemiddelingsfee-verweer van belanghebbende, de inspecteur aannemelijk heeft gemaakt dat voor alle elementen die in de boetegrondslag zijn betrokken (na uitspraken op bezwaar) sprake is van grove schuld van belanghebbende dat belasting welke op aangifte moet worden voldaan, niet is betaald. Van een pleitbaar standpunt is geen sprake.

De rechtbank acht voorts een boete van 25% over de boetegrondslag (na uitspraken op bezwaar) passend en geboden. Daarbij heeft de rechtbank ook in acht genomen dat voor de jaren 2008 tot en met 2010 de hoogte van de nageheven belasting is komen vast te staan met toepassing van omkering van de bewijslast (vgl. 3.52).

Verder moet rekening worden gehouden met een eventuele overschrijding van de redelijke termijn. Bij de uitspraken op bezwaar is voor de boete bij de naheffingsaanslag 2008 en voor de boete bij de naheffingsaanslag 2009-2011 al rekening gehouden met overschrijding van de redelijke termijn door matiging van de boete met 20%. In de beroepsfase is de redelijke termijn verder overschreden. Dit kan echter niet leiden tot een verdere matiging, omdat de voornoemde 20%-vermindering de maximale vermindering is.42; Een verdere vermindering zou geen recht doen aan de doeleinden die beboeting heeft. Er wordt daarom volstaan met de constatering dat de redelijke termijn in de beroepsfase verder is overschreden. Het voorgaande geldt als uitgangspunt ook voor de boete bij de naheffingsaanslag eerste kwartaal 2012. Aangezien de boete in beroep wordt verminderd tot (25% van € 3.926 is) € 981 als gevolg van een lagere grondslag voor de boete, komt die boete met inachtneming van de vermindering met 20% uit op € 784.

Rentebeschikkingen

Slotsom

De beroepen zijn voor het overige ongegrond, met uitzondering van het beroep in de zaak 18/757. Dat beroep is voor het overige niet-ontvankelijk wegens ontbreken aan procesbelang (zie 3.2.2).

Tot slot: griffierecht

4.1.1.

4.1.2.